Vorige week ben ik in Bangkok geweest en het valt mij iedere keer weer op hoe bijzonder het eigenlijk is wat wij doen.
Op het moment dat het uniform aangaat, gaat er ook meteen iets anders aan, althans zo werkt dat bij mij. Bepaalde sensoren, ik noem ze voelsprieten, gaan dan aan. Alsof ik extra alert word, extra aan. Want… Op het moment dat ik de deur uit stap, stap ik een podium op. Het podium van aandacht.
Ik weet nog zo goed, het was zomer 2003 en ik had mijn eerste stagedag bij KLM als grondstewardess. Voor het eerst op kamers, in een nieuwe stad Leiden, ik kende daar helemaal niemand. Vol gezonde spanning ging ik op weg naar Schiphol, met de trein en met mijn uniform aan.
Daar stond ik dan nietsvermoedend op de trein te wachten… ‘Mevrouw, weet u waar de trein naar Amsterdam vertrekt?’, ‘Mijn trein heeft vertraging, is er een alternatief?’, ‘Weet u waar de NS-bussen vertrekken?’. Pfoe ehh oké, glimlachen en reageren dat ik het niet weet en ze het beste naar NS-personeel op zoek kunnen gaan. En daar was mijn eerste ontmoeting met het podium van aandacht.
Inmiddels ben ik eraan gewend en pak ik zelfs mijn telefoon erbij om het juiste spoor te wijzen als het nodig is. Wat nog wel iedere keer een verrassing is, is met wie ik zal vliegen. Tegenwoordig kan ik al wel zien met wie ik vlieg (namen en soms ook een foto erbij), alleen echt kennen doe ik hen niet. Op deze vlucht na, 3 collega’s waarmee ik eerder heb gevlogen. Dat is vrij bijzonder!
Voelsprieten aan in de briefingkamer, de ruimte voorafgaand aan een vlucht waar we nader kennis maken en bijzonderheden van de vlucht bespreken. Hoe voelt het? Hoe is de sfeer? Hoe reageren ze, serieus, grappig, positief? Alles pik ik op in een split second. Fijn, de neuzen staan dezelfde kant op en al pratend en wandelend loop ik met hen naar onze gate.
Ik ben mij bewust van ons podium op Schiphol, helemaal bij onze gate. Ook daar gaan mijn voelsprieten extra aan. Glimlachen, gedag zeggen en scannen. Nu klinkt het bijna alsof ik een robot ben die een plaatje afspeelt haha nee, oprecht glimlachen en gedag zeggen! Heel soms kan het voorkomen dat het wat gemaakt is, bijvoorbeeld wanneer er thuis dingen spelen die mijn aandacht vragen en ja… ook dan sta ik op het podium van aandacht.
Dan komen de passagiers aan boord, staan mijn voelsprieten op scherp, want alleen dan kan ik en mijn collega’s nog ervoor kiezen om iemand niet mee te nemen. Wanneer diegene bijvoorbeeld ontoelaatbaar gedrag vertoond. All is well, deuren dicht en daar gaan we.
Tijdens de vlucht blijven mijn voelsprieten aan, naar zowel mijn collega’s, als passagiers. Alles wat bijdraagt aan een gezellige, veilige vlucht, waarbij ik mijzelf kan zijn op dat podium van aandacht. De ene keer wat meer dan de andere keer, het blijft aanpassen met meer dan 300 man.
Na de vlucht, op mijn hotelkamer, schoenen uit, uniform uit, voelsprieten UIT, ahh off stage, zo fijn! Het mag! En zo nu ook weer thuis. De eerste 2 a 3 dagen plan ik off stage in, niets moet, alles mag, even van het podium van aandacht af!
Zo laad ik mij weer op, klaar voor de volgende ‘On Stage’ momenten. Momenten waarop ik er real-life ben voor mijn cliënten, op Facebook voor mijn community, voor jou die dit nu leest, voor mijn vriend, vrienden, familie en over een week weer voor alle andere mensen die de wereld overvliegen voor hun ‘On en Off stage’ momenten!
Stralende dag, waar je ook mag zijn!
Liefs,
P.s. Hoe ga jij om met jouw ‘On en Off stage’ momenten? Laat het mij weten via een reactie onder dit bericht of mail mij naar info@daphneschipper.com